برخی از پدر و مادرها فکر می کنند که اگر کودکِ خود را تنبیه کرده و کتک بزنند، کودک دست از رفتارهای نادرست خود برداشته و تنبیه موثر واقع می شود. ولی در واقعیت اینطور نیست.
تنبیه جسمانی و کتک زدن شاید بتواند مانع ادامه یک رفتار در یک لحظه خاص شود ولی اگر به طور مداوم و شدید از آن استفاده شود، میتواند پیامدهای نامطلوبی با خود به همراه داشته باشد:
۱-تنبیه جسمانی باعث می شود که کودکان از لحاظ عاطفی و احساسی از پدر و مادر خود دور شده و فاصله بگیرند.
۲- موجب بروز بی اعتمادی در کودک نسبت به والدین خود می شود.
۳-کودک کتک زدن را به عنوان روشی برای تخلیه عصبانیت خود انتخاب می کند. اگر پدر و مادر کودک خود را هنگام عصبانیت کتک بزنند، کودک به این نتیجه می رسد که او نیز می تواند در هنگام عصبانیت دیگران را کتک بزند.
۴-کتک زدن مانع انجام کار اشتباه کودک نمی شود و جنبه آموزشی ندارد. زیرا کودک به محض این که چشم پدر و مادر خود را دور ببیند، کار نادرست خود را تکرار می کند.
۵-والدین با تبیه بدنی کودک به نوعی نسبت به او اعمال قدرت می کنند. این کودکان چون در مقابل والدین خود احساس ضعف، خشم و ناامیدی می کنند تلاش می کنند با نشان دادن قدرت خود در مقابل افراد ضعیف تر از خود، قدرت از دست رفته خود را دوباره به دست بیاورند. کودکانی که در خانه کتک می خورند معمولا در مدرسه و دیگر موقعیت ها کتک می زنند تا قدرت خود را به رخ کشیده و قدرت از دست رفته خود را جبران کنند.
۶- بروز مشکلات رفتاری چون اضطراب، ترس از شکست، افسردگی، از بین رفتن عزت نفس، لجبازی، گوشه گیری، احساس حقارت، دروغگویی و … از دیگر پیامدهای تنبیه بدنی در کودک است.