همه ی ما کمابیش اهمال کاری را تجربه کرده ایم. مدام انجام کارهای ضروری و مهم مان را به تعویق می اندازیم. کاری که مدت هاست قصد داریم شروع کنیم را شروع نمی کنیم. این کار می تواند شروع یک کسب و کار جدید، خواندن کتابی مفید، ورزش کردن، شرکت در یک امتحان مهم و یا هر کار دیگری باشد. کاری که انجامش برای ما مفید است و در زندگیمان تأثیر مثبتی ایجاد می کند. ولی ما به بهانه های متفاوت انجام کارهای مهم را به تعویق می اندازیم و بعد از مدتی اهمال کاری برایمان عادت می شود. بهانه های زیادی برای انجام ندادنِ کار مهم ردیف می کنیم و با این کار میخواهیم کمی از بار عذاب وجدان و احساس گناه خود کم کنیم. این که امکانات و منابع مناسب را در اختیار ندارم، وقت کافی در اختیار ندارم، به آموزش بیشتری احتیاج دارم، توانایی انجامش را ندارم، رقابت زیاد است و هزار و یک بهانۀ بی اساس دیگر.
نتیجه این می شود که پس از مدتی احساس بی کفایتی می کنیم. حالمان بد می شود. از این که کارهای مهم عقب افتاده زیادی داریم و برنامه روزانه مان از کنترل مان خارج شده رنج می بریم. اهمال کاری مان شدت پیدا می کند و در دور باطلی اسیر می شویم.
بلاخره یک روزی این چرخه باید متوقف شد. آن روز روزی است که تصمیم می گیریم بدون توجه به بهانه ها، کمبودها و محدودیت ها فقط کاری را که مهم است انجام بدهیم. دست به کار شویم. تصمیم به تغییر و رشد بگیریم. اولین گام را که برداریم ذهنمان دست به کار شده و با آگاهی و دقت موقعیت ها، فرصت ها و امکانات محیطی بیرونی را رصد می کند و از آن ها برای انجام بهتر کارها استفاده می کند. پس کافی است فقط انجام بدهی.
پس. نوشت: عنوان این مطلب، شعار تبلیغاتی کمپانی نایک است: «فقط انجام بده».